Αινιγματικό και γοητευτικό το ωραίο ως έννοια συναρπάζει την ανθρώπινη σκέψη και τη συντροφεύει στους αιώνες. Γοητευτικό και ευχάριστο για τις αισθήσεις, ανιχνεύεται στις τέχνες όλων των εποχών, σφραγίζοντας με τις συνεχείς εναλλαγές και τις αμέτρητες όψεις του την ανθρώπινη δημιουργία. Η έκθεση εστιάζει και αναδεικνύει την αισθητική διάσταση των αρχαίων έργων, καλώντας ταυτόχρονα τον θεατή να αναζητήσει την πνευματική βάση των αισθητικών επιλογών.

Το εκθεσιακό αφήγημα αρθρώνεται σε τέσσερα μέρη, ξετυλίγοντας το νήμα που διαπερνά την ανθρώπινη δημιουργία: το Ωραίο.

Στην «Αιώνια Αισθητική» παρουσιάζονται επιλεγμένα αντικείμενα της καθημερινότητας, που καταγράφουν τις συνεχείς εναλλαγές και τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής στην ανθρώπινη διαχρονία.

«Το Ωραίο και το Επιθυμητό» επιχειρεί μια ουσιαστική προσέγγιση στις αισθητικές προτιμήσεις των αρχαίων κοινωνιών με βάση όσα αποκαλύπτουν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για την ομορφιά και τα αρχαιολογικά ευρήματα που αφορούν στην ένδυση, την κόμμωση, τα κοσμήματα και τον καλλωπισμό.

Το τρίτο μέρος με τίτλο «Προβάλλοντας το Σώμα» παρακολουθεί την έκφραση του ωραίου στην εικαστική απόδοση του ανθρώπινου σώματος από τη νεολιθική περίοδο μέχρι τους ιστορικούς χρόνους.

Στο τέλος, «Η Ατέρμονη Αναζήτηση» αποσκοπεί στον αισθητικό στοχασμό ως προς τη σημασία του ωραίου και την αξία του για τον άνθρωπο.

δῶρον εἶναι τῇ καλλίστῃ θεῶν

Ένα χρυσό μήλο με την επιγραφή ότι προορίζεται για την ομορφότερη των θεών υπήρξε το έπαθλο για τον πρώτο αγώνα ομορφιάς, σύμφωνα με τον μύθο. Με το τέχνασμα αυτό η απρόσκλητη στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας θεά Έριδα προκάλεσε αναστάτωση, αφού τρεις θεές, η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη, διεκδίκησαν τον τίτλο της ωραιότερης. Κριτής ορίστηκε ο Πάρης της Τροίας, που επέλεξε την Αφροδίτη με αντάλλαγμα την ωραία Ελένη, επιβεβαιώνοντας ότι η ομορφιά αποτελεί το πιο επιθυμητό δώρο.

Στενά συνδεδεμένα με την Αφροδίτη, τα αρώματα και τα έλαια αναφέρονται σε πολλούς αρχαίους μύθους ως απαραίτητο συμπλήρωμα θεών και θνητών για μια ακαταμάχητη εμφάνιση. Στην καθημερινή ζωή του αρχαίου κόσμου, οι μυρωδιές του καλλωπισμού και της καθαριότητας ολοκλήρωναν τον καμβά της ομορφιάς, ενώ στη θρησκεία οι ευωδιές συνδέονταν με τις τελετουργίες.

Μερικά από τα ονομαστά αρώματα της αρχαιότητας ήταν το ίρινον από ίριδες και κρίνα, το ρόδιον μύρον από ροδοπέταλα και το μύρτινον μύρον από τα φύλλα και τους καρπούς της μυρτιάς, του ιερού φυτού της Αφροδίτης. Δημοφιλή αρώματα παρασκευάζονταν ακόμη από βότανα και ρητίνες, όπως το νάρδον ή νάρδινον μύρον από το φυτό βαλεριάνα, η στακτή, αιθέριο έλαιο από τον θάμνο της σμύρνας που εισαγόταν από την Ανατολή, το βάλσαμον από το ομώνυμο ανθοφόρο φυτό, το τήλινο έλαιον, περίφημο για το γλυκό και απαλό άρωμά του από τους σπόρους του ελληνόχορτου.

Αρχαίες πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες για τα είδη των αρωμάτων και των αλοιφών, τις πρώτες ύλες και τις μεθόδους παρασκευής τους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα κείμενα του Θεόφραστου (371– 287 π.Χ.) και οι περίπλοκες συνταγές του Διοσκουρίδη (περίπου 10 – 90 μ.Χ.).